درد بی درمــــــــــــــــان
کی شود درمان زغم ، درد بی درمان ما؟
که رسد سامان دهد ، خانه بی سامان مـــا؟
سالهاست که اشک هجران رود از دیده ما
که دهد مژده وصل ، در ختم این هجران ما؟
شکــــوه از گیتی کنیم ، رنج را خـود آوریم
هست مقصـــــر در این جا فطرت و ایمـان ما
آرزوی ما بود ، حفظ ز طوفــــــان وجـــــود
نبـــــرد از بر مــــــــا ، عصمت دامـــــــان ما
میزبانی بس بود در خــــوان بی دانه و آب
خانه خالی کی شود ، از ناخوانده مهمان ما
حالیا این اسب گیتی را زنان جولان دهد
صد فسوس که زین ، تهی گشته از مردان ما
شمع گر سوخته است ، قالی منزل یا رداء
این خرابی نیست ز شمع بلکیست از شمع دان ما
گر پســــر را لعن دادی مادر از روی غضب
گفت ز تقصیـــر پدر ، نگفت هست از دامـــــان ما
ما اگــــر این همه بد ز زمــــــان گفته ایم
بدی ازان مــــــــردم است نه کــــــه از دوران ما
ای بسا! حمل نمودیم بار ذلت را به دوش
ابتــــــــدا این بود ، چه شــــــــود پایان مــــــــا
یا« شفق » بر تیره بختان کی حصول زندگیست
با این همــــــه بدنامی و این دل حیــــــــران ما